Op donderdagavond 23 oktober ging de film Unplanned in première. In een uitverkochte zaal van ‘de Basiliek’ in Veenendaal werd de film voor het eerst aan het Nederlandse publiek getoond. De film gaat over ‘abortus’ en op de website staat het volgende over de inhoud van de film:

Van pro-choice naar pro-life

''Unplanned vertelt het waargebeurde verhaal van Abby Johnson (Ashley Bratcher). Na acht jaar in een kliniek van de Amerikaanse gezondheidsorganisatie Planned Parenthood te hebben gewerkt, ziet ze in hoe verschrikkelijk haar werk is. De aanleiding is het zien van een abortus van een dertien weken oude embryo. Op de echo ziet Abby hoe het kindje zich tijdens de abortus probeert te verzetten, maar toch wordt weggehaald. Dit grijpt haar zo aan dat ze haar baan opzegt en pro-life activiste wordt.'' Bron: EO BEAM

Begin van de avond

De avond begon met een opening door Kees van Helden, de voorzitter van stichting ‘Schreeuw om leven’. Hij vertelde hoe de stichting de commotie over het ‘lastigvallen’ van meisjes en vrouwen bij de abortusklinieken heeft beleefd. Ze hebben geen enkele klacht ontvangen, zowel van klinieken, politiek of andere instanties. Dit laat zien hoe makkelijk er verkeerde informatie over abortus wordt verspreid via internet. Hij begon de avond met gebed en daarna begon de film.

De film

De openingsscène is meteen het meest heftige. Abby Johnson vertrekt goedgehumeurd naar haar werk. Eenmaal op haar werk wordt ze uit haar kantoor geroepen met de vraag of ze wil assisteren bij een abortus. Ze loopt mee met de assistent en moet het echoapparaat bedienen. Zo kan de arts zien waar het kind zich bevindt. Dat doet ze en dan pas ziet ze voor het eerst in haar leven een bewegend kindje op het echoapparaat. Het kindje vecht voor zijn of haar leven, maar wint het niet. Hier schrikt zij zo van, dat ze naar de biddende mensen rent achter het hek en zich daarbij aansluit. Ze dient dezelfde dag nog haar ontslag in.

Wat ook duidelijk naar voren kwam in de film, waren de twee verschillende manieren van ‘protesteren’ bij abortusklinieken. Er was een groep met spandoeken en hard gegil, wat de vrouwen die naar de abortusklinieken komen alleen maar afschrikt en ze des te harder naar binnen renden. Ook was er een groep met mensen die stil bij het hek stonden te bidden. Zij spraken de vrouwen in liefde en rust aan. Uiteindelijk sluit Abby zich bij die groep aan, wat een duidelijk signaal geeft.

Toen de film was afgelopen, bleef het een minuut ademloos stil. Iedereen was erg onder de indruk.

Conclusie

Er worden in de film abortussen getoond waar vrouwen en meisjes er zonder lichamelijke klachten vanaf komen, maar ook abortussen waar meisjes en vrouwen bijna overlijden. Ondanks het ernstige onderwerp en de heftige beelden, is er in de film ook plaats voor humor. Dit is iets wat ik niet had verwacht. De film is zijn totaliteit is er mooi en eerlijk. Het laat een echt beeld zien. De film is zeker de moeite waard!

De film laat zien waar het misgaat. Bij alle vrouwen en meisjes ontstaat een groot verdriet nadat ze een abortus hebben ondergaan. Lichamelijk kan alles goed gaan, maar geestelijk hebben deze vrouwen en meisjes een groot verdriet en trauma te verwerken. Er wordt geen eerlijk verhaal verteld! Gelukkig zijn er instanties zoals ‘Schreeuw om leven’ die wel een eerlijk verhaal vertellen en echte hulp bieden aan deze vrouwen en meisjes. De instanties die hulp aanbieden en een eerlijk verhaal vertellen, zijn onmisbaar!